| Εστιάσαμε το ενδιαφέρον μας στη διέλευση των αυτοκινήτων από τον μοναδικό οδικό άξονα που διασχίζει τον οικισμό και τον συνδέει με την ευρύτερη περιοχή της Γορτυνίας. Μας ενδιέφερε να διερευνήσουμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της σε κίνηση πρόσληψης του τοπίου. Κάναμε ώτο-στοπ στους διερχόμενους οδηγούς και τους ζητήσαμε να μας μεταφέρουν μαζί τους από τη μια άκρη του χωριού στην άλλη, διαδικασία που πραγματοποιήθηκε συνολικά δεκατέσσερις φορές στη διάρκεια δύο ημερών. Οι οδηγοί και οι επιβάτες που συμμετείχαν στη δράση ήταν κάτοικοι της Στεμνίτσας και των γειτονικών χωριών, επισκέπτες, ή διερχόμενοι τουρίστες. Κατά τη διάρκεια των διελεύσεων, μέσης διάρκειας 3 έως 5 λεπτών, αποτυπώσαμε με γραπτές σημειώσεις και βίντεο, αφενός το μεταβαλλόμενο τοπίο του οικισμού μέσα από το αυτοκίνητο και αφετέρου, τις κινήσεις και τη ματιά του οδηγού. Στο τέλος κάθε διαδρομής, ζητήσαμε από τον ίδιο και από τους επιβάτες να μας αφηγηθούν εντυπώσεις και εικόνες που μπορούσαν να ανακαλέσουν από τη σύντομη διαδρομή. Δημοσιεύσαμε το υλικό των διαδρομών αυτών στην ιστοσελίδα του Διατόπια, όπου κάθε μία περιγράφεται από το βίντεο της σε πραγματικό χρόνο διάσχισης, τις παρατηρήσεις μας για τη ματιά του οδηγού καθώς και τις περιγραφές των εικόνων της διαδρομής που είχε ανακαλέσει στη μνήμη του. Το έργο δημιούργησε με τον τρόπο αυτό μια νέα μνημονική χαρτογράφηση του οδικού δικτύου και του οικισμού ενώ παράλληλα επιχείρησε να διερευνήσει τη σχέση του τοπίου με τον τρόπο πρόσληψης του και να ασκήσει κριτική στην έννοια της καταγραφής και της αντικειμενικότητάς της. [Στo πλαίσιo του εργαστηρίου «Διατόπια – Διασχίζοντας το Τοπίο Παράγοντας Δίκτυα Τόπου», Στεμνίτσα Αρκαδίας και Gazon Rouge, Αθήνα, καλοκαίρι 2003.] | We focused our attention on the cars driving along the only road that runs through the settlement and connects it to the greater Gortynia area. We were interested in exploring the road’s particular features in terms of movement and the perception of landscape. We hitched rides with passing cars and asked the drivers to take us with them from one end of the village to the other, a procedure which was carried out a total of fourteen times over a two-day period. The drivers and passengers that participated in the action were inhabitants of Stemnitsa and the neighboring villages, visitors, or tourists that were passing through. During these rides, which lasted an average of 3 to 5 minutes, we documented, using written notes and video, the changing landscape of the settlement from inside the car on the one hand, and the movements and gaze of the driver on the other. At the end of each ride, we asked the driver and the passengers to share any impressions or images they could recall from the brief drive-through. We posted the material of these rides on the Diatopia website. The description of each ride consists of video footage in real time, our comments on the driver’s gaze, as well as the description of images from the ride that the driver had been able to recall. In this way, the project created a new mnemonic mapping of the road network and the settlement, while at the same time it attempted to explore the relation between the landscape and the way it is perceived, as well as to critique the notion of documentation and its objectiveness. [Part of the “Diatopia – Traversing the Landscape, Producing Networks of Space” workshop, Stemnitsa, Arcadia and Gazon Rouge, Athens, summer 2003.] |
0 comments:
Post a Comment