Συλλέγοντας καθημερινότητες / Collecting the ordinary

Συλλέγοντας καθημερινότητες ALINE DORMOIS ΑΡΧΕΙΟ, ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ / ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ

Collecting the ordinary ALINE DORMOIS ARCHIVE, INSTALLATION / CONSTRUCTION

Το έργο αυτό είναι ένα αρχείο των ανθρώπων που κινούνται και περπατούν στην πόλη της Πάτρας. Αρχειοθετώ εικόνες ανθρώπων. Εστιάζω στους ανθρώπους της πόλης· χωρίς αυτούς δεν νοείται μια πόλη. Τα άτομα, όμως, που κατοικούν στην εκάστοτε πόλη διαφέρουν· μπορεί να ζούνε σ’ αυτήν ή να είναι περαστικοί, για κάποιο λόγο. Μπορεί να βρίσκονται εκεί για μερικά χρόνια λόγω σπουδών, για λίγες ώρες για να ψωνίσουν, ή κάθε μέρα γιατί εκεί εργάζονται. Επιπλέον, χάρη στους ανθρώπους που δεν είναι στατικοί, η πόλη συνεχώς αλλάζει. Η μόνη συνθήκη-προϋπόθεση φωτογράφησης κάποιου είναι αυτός ή αυτή να χρησιμοποιεί ένα ορατό κομμάτι της αστικής υποδομής, όπως δρόμους, πλατείες, υπαίθριες καφετέριες, κ.λπ. Το αρχείο είναι προσωπικό. Το έκανα για να θυμάμαι την Πάτρα και το ταξίδι μου εδώ, μέσα από φωτογραφίες ανθρώπων και τις μεταξύ τους διαφορές. Δεν γνωρίζω τους ανθρώπους των οποίων έχω τις φωτογραφίες. Από την εμφάνισή τους, τις συμπεριφορές τους, τις ασχολίες τους, κ.λπ., θα μπορώ αργότερα να θυμάμαι την ατμόσφαιρα της πόλης και τις κινήσεις που λαμβάνουν χώρα μέσα της, που διαφέρουν πολύ από τις αντίστοιχες μιας πόλης στη Γαλλία. Ακόμα, ένας επαγγελματίας που ασχολείται με την πόλη – ένας πολεοδόμος, για παράδειγμα – μπορεί ενδεχομένως να χρησιμοποιήσει αυτό το αρχείο προκειμένου να προσαρμόσει το χώρο στις ανθρώπινες συμπεριφορές που απαντώνται στους δρόμους. Δεν υπάρχει ακριβής μέθοδος συλλογής των φωτογραφιών. Ο σκοπός είναι να συλλέξω όσο το δυνατόν περισσότερες. Χρησιμοποίησα δύο διαφορετικούς τρόπους φωτογράφησης: με βάση τον πρώτο, καθώς περπατούσα στον δρόμο φωτογράφιζα ανθρώπους που συναντούσα, χωρίς να με απασχολεί το καδράρισμα. Με βάση τον δεύτερο, χρησιμοποίησα έναν περισσότερο «βίαιο» και «προκλητικό» τρόπο. Ερχόμουν πολύ κοντά στον περαστικό και τραβούσα τη φωτογραφία κατά πρόσωπο. Αυτό μπορεί να έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς αποτυπώνεται και η αντίδραση του ατόμου. Ποτέ δε ζήτησα από κάποιον την άδεια για να τον/την φωτογραφίσω. Μια πρώτη έκθεση αυτών των φωτογραφιών θα γίνει στον δρόμο. Οι φωτογραφίες θα τυπωθούν σε μέγεθος αφίσας, και κάθε επιλεγμένη φωτογραφία θα τοιχοκολληθεί σε όλη την πόλη, χρησιμοποιώντας διαφορετικές αστικές επιφάνειες (όπως τοίχους, κολώνες, στάσεις λεωφορείων), σαν να πρόκειται για προπαγανδιστική καμπάνια. Αυτού του είδους η έκθεση θα με βοηθήσει να παρατηρήσω την αντίδραση των ανθρώπων που θα αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους στις φωτογραφίες. Το αρχείο θα παραμείνει εκεί μέχρι να «εξαφανιστεί», είτε εξαιτίας των ανθρώπων που θα ξεκολλήσουν τη φωτογραφία τους, είτε λόγω της επικάλυψής του από μια νέα αφισοκόλληση. Η ιδέα του χρόνου είναι πολύ σημαντική: Δεν μπορώ να πω αν αυτή η έκθεση θα παραμείνει για πολύ καιρό ή όχι!

This work is an archive of people who move and walk in the city of Patras. I have archived pictures of people. I have focused on the city’s people; without people, a city cannot exist. But the people who inhabit the town are all different; they can live inside it, or just be passing by, for whatever reason. They may go there to study for some years, to shop for a few hours, to work everyday. Also, thanks to the people who are not static, the town is always changing. The only condition for taking a picture of a person is that she has to be using a part of the urban structure, such as streets, squares, coffee terraces, etc. It is a personal archive. I created it in order to remember Patras and my journey here, by way of photographs of people and the differences among them. I don’t know the people in these photographs Ι have taken. By their appearance, their behaviors, what they are doing, etc., I will be able to remember, later, the atmosphere of the city, the movements that occur inside it which are very different from what happens in a city in France. Furthermore, a professional who works with the city, an urbanist for example, may use this archive in order to adapt the space to the behavior of the people in the street. There is no exact method for collecting the photographs; the aim is to have as many pictures as possible. I used two different methods of taking the pictures: First, I walked in the street and I photographed people I met without taking particular care of the framing; then, I used a more “violent” and “provocative” way, which consisted of getting close to the person and taking a shot of her. This can be particularly interesting because of the attitude a person can adopt, how she might react. I never asked the person’s permission before taking her picture. A first exhibition of these pictures will take place in the street. The photographs will be printed in placard size, and each selected picture will be pasted all over the city, using different types of urban support (like walls, columns, bus stops), as in a propaganda campaign. This type of exhibition will allow me to observe the reaction of the persons looking at themselves in the pictures. The exhibition will continue until all the pictures disappear, either because people take down their picture or because other placards will cover them. The notion of time is very important: I can’t say if this exhibition will remain in place a long time or not!