Όρια / Limits

Όρια BAΣΣΙΑ ΛΥΡΗ ΠΕΡΦΟΡΜΑΝΣ, ΨΥΧΟΓΕΩΓΡΑΦΙΑ, ΜΕΣΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ

Limits VASSIA LYRI PERFORMANCE, PSYCHOGEOGRAPHY, PUBLISHING

ΣΤΕΜΝΙΤΣΑ [στα πλαίσια του εργαστηρίου - έργου σε εξέλιξη: Διατόπια / διανύοντας το τοπίο - παράγοντας δίκτυα τόπου] Κατά τη διάρκεια του εργαστηρίου περπάτησα στο τοπίο της Στεμνίτσας εντοπίζοντας και φανερώνοντας σημεία που αποτελούσαν όρια της κίνησής μου. Ακολουθούσα μονοπάτια που ξεκινούσαν πάντα από τον κεντρικό δρόμο του χωριού με κατεύθυνση προς τα πάνω. Απέφυγα όσα είχαν κατεύθυνση προς τα κάτω. Περπατούσα μέχρι το σημείο-όριο που θα με σταματούσε. Εκεί τοποθετούσα ένα χαρτί που είχε γραμμένη τη φράση "ΔΕΣ ΜΕ ΣΑΝ ΟΡΙΟ". Επέστρεφα στον κεντρικό δρόμο για να επιλέξω νέο μονοπάτι. Μετά από πέντε μέρες έστειλα στη λίστα διευθύνσεων του Διατόπια ένα email που περιλάμβανε ένα προσωπικό κείμενο, απόρροια της παραπάνω διαδικασίας. Παράλληλα δήλωσα την αποχή μου από τον διάλογο μέσω email στο οποίο βασιζόταν ένα μέρος της λειτουργίας του εργαστηρίου. Δεν έλαβα κανένα. ΑΘΗΝΑ [στα πλαίσια εργασιών του Διατόπια στην έκθεση "Αθήνα, μητρόπολη κατά λάθος;"] Το project συνεχίστηκε και ολοκληρώθηκε με την αναζήτηση προσωπικών ορίων στην πόλη της Αθήνας αυτή τη φορά. Έστειλα ένα νέο email που περιλάμβανε ένα κείμενο -όπως το αντίστοιχο της Στεμνίτσας- και τη φράση "ΔΕΣ ΜΕ ΣΑΝ ΟΡΙΟ" αντεστραμμένη. Ο κάθε παραλήπτης ανοίγοντας το email ήταν σαν να είχε κολλημένο επάνω του το χαρτί που τοποθετούσα στη Στεμνίτσα στα σημεία-όρια του τοπίου. From : "vasia liri" To : diatopia@yahoogroups.com Subject : [diatopia]: limits Date : Sat, 26 Jul 2003 17:50:59 +0300 Στεμνίτσα. Περιβάλλομαι από όρια. Όρια τοπίου. Όρια εαυτού εκφρασμένα στο τοπίο. Βρίσκομαι στο σημείο εκκίνησης. Στο σημείο ισορροπίας. Κινούμαι. Μέσα στο τοπίο. Μέσα σε μένα. Όχι προς τα κάτω. Η πορεία προς τα κάτω δεν έχει όρια. Ένα προκλητικό ξεκίνημα και μετά μια συνεχής, αγχωτική κάθοδος χωρίς τέλος. Μία μαύρη τρύπα. Φόβος. Δεν στρέφω το βλέμμα μου για να μην παρασυρθώ. Κινούμαι. Προς τα πάνω. Βήματα σταθερά. Η σιγουριά της ύπαρξης ορίου οργανώνει την ήρεμη κίνησή μου. Σταματώ στο όριό μου. Σου αφήνω ένα χαρτί. "Δες με σαν όριο". Δίνω το όριό μου στο τοπίο. Σε σένα. Φανερώνομαι. Και χάνομαι. Επιστροφή στο σημείο ισορροπίας. Ο δρόμος της επιστροφής, είναι ένας δρόμος ήδη περπατημένος. Κινούμαι. Προς τα πάνω. Σταματώ στο όριό μου. Σου αφήνω ένα χαρτί. "Δες με σαν όριο". Φανερώνομαι. Και χάνομαι. Επιστροφή στο σημείο ισορροπίας. Αυτό το email αποτελεί το όριό μου στο τοπίο επικοινωνίας μου μαζί σας. Κάθε πιθανή ανταπόκρισή σας, δεν θα λάβει απάντησή μου. Φανερώνομαι. Και χάνομαι. Επιστροφή στο σημείο ισορροπίας. +++ From : vasia liri Sent : Tuesday, May 25, 2004 8:09 PM To : diatopia@yahoogroups.com Subject : [diatopia]: limits Αθήνα. Περιβάλλομαι από όρια. Όρια τοπίου. Όρια εαυτού εκφρασμένα στο τοπίο. Βρίσκομαι στο σημείο εκκίνησης. Στο σημείο ισορροπίας. Κινούμαι. Μέσα στο τοπίο. Μέσα σε μένα. Όχι προς τα κάτω. Όχι προς τα πάνω. Κινούμαι. Όλες οι κινήσεις οριζόντιες. Μένω παγιδευμένη στο ίδιο επίπεδο. Το επίπεδο του σημείου ισορροπίας. Χωρίς ισορροπία. Βήματα ασταθή. Κυκλικά. Η συνεχής ύπαρξη [ανυπαρξία] ορίου αναστατώνει την κίνησή μου. Κινούμαι. Οριζόντια. Σταματώ στο όριό μου. Παντού. Ένας κύλινδρος που με περιβάλλει. Δεν κινούμαι. Κάθε βήμα ανήκει ήδη στο όριό μου. Εσύ ανήκεις ήδη στο όριό μου. Ένα χαρτί. “Δες με σαν όριο” Δεν το δίνω στο τοπίο. Το κολλάω επάνω σου. Χωρίς να με δεις. Ανοίγεις αυτό το email. Τα όριό μου είναι πια μαζί σου. Φανερώνομαι. Και χάνομαι. Επιστροφή στο σημείο ισορροπίας. Χωρίς ισορροπία.

STEMNITSA [part of the “diatopia – traversing the landscape, producing networks of space” workshop] During the workshop, I walked around the Stemnitsa landscape, locating and revealing points in space that acted as limits to my movement. I followed footpaths that always started out from the main road of the village and went uphill. I avoided the ones that went downhill. I walked until I reached the point/limit that stopped me. There I placed a sheet of paper that read “SEE ME AS A LIMIT.” I would then return to the main road and choose another footpath. After five days I sent an e-mail to Diatopia’s e-mailing list, containing a personal text that had resulted from the above process. At the same time, I declared my abstention from the e-mail dialogue on which part of the workshop’s function depended. I received no e-mails. ATHENS [part of the Diatopia projects at the “Athens, Metropolis by Mistake?” exhibition] The project was continued and completed with the search for personal limits, this time in the city of Athens. I sent a new e-mail that contained a text – like the one I wrote for Stemnitsa – and the words “SEE ME AS A LIMIT” written back to front. When the e-mail was opened, it was as if each recipient had the note I had placed at the Stemnitsa point-limits stuck on her. From : "vasia liri" To : diatopia@yahoogroups.com Subject : [diatopia]: limits Date : Sat, 26 Jul 2003 17:50:59 +0300 Stemnitsa. I am surrounded by limits. Limits in the landscape. Limits in myself expressed in the landscape. I am at the starting point. At the balance point. I am moving. In the landscape. In myself. I am not going down. The way down has no limits. A provocative beginning and then a continual, anxious descent without an end. A black hole. Fear. I don' t turn my eyes there, so that I won' t get carried away. I am moving. I am going up. Stable steps. The secure of the limit existence is creating my calm movement. I stop at my limit. I leave a piece of paper for you. "Look at me as if I was a limit". I give my limit to the landscape. To you. I am revealing myself. And I vanish. Back to the balance point. The way back, is a road which is already walked. I am moving. I am going up. I stop at my limit. I leave a piece of paper for you. "Look at me as if I was a limit". I am revealing myself. And I vanish. Back to the balance point. This email is my limit in my communication landscape with you. Any possible responds from you, will not get my answer. I am revealing myself. And I vanish. Back to the balance point. +++ From : vasia liri Sent : Tuesday, May 25, 2004 8:09 PM To : diatopia@yahoogroups.com Subject : [diatopia]: limits Athens. I am surrounded by limits. Limits in the landscape. Limits in myself expressed in the landscape. I am at the starting point. At the balance point. I am moving. In the landscape. In myself. I am not going down. I am not going up. I am moving. All movements horizontal. I am trapped at the same level. At the balance’s point level. Without balance. Unstable steps. In a circle. The endless existence [non-existence] of limits upsets my movement. I am moving. Horizontally. I stop at my limit. Everywhere. A cylinder that surrounds me. I am not moving. Every step already belongs at my limit. You already belong at my limit. A piece of paper. “Look at me as if I was a limit” I don’t give it to the landscape. I stick it on you. Without you seeing me. You open this email. My limit is now with you. I am revealing myself. And I vanish. Back to the balance point. Without balance.