ego-burn

ego-burn ΈΛΛΗ ΒΑΣΣΑΛΟΥ ΠΕΡΦΟΡΜΑΝΣ, ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ / ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ, ΒΙΝΤΕΟ

ego-burn ELLI VASSALOU PERFORMANCE, INSTALLATION / CONSTRUCTION, VIDEO

Σάββατο, 14 Μαΐου 2005, 8:00 π.μ. Κοιμάμαι στο κρεβάτι μου, ξαφνικά ξυπνάω από φωνές. Το σπίτι μου έχει τυλιχτεί στις φλόγες. Φεύγω, χωρίς να πάρω τίποτα μαζί μου, για να καλέσω βοήθεια. Γυρίζω ξανά στο σπίτι αφού η φωτιά έχει σβήσει και έχει κάψει όλα μου τα πράγματα. Συνδέουμε τον εαυτό μας με τα υλικά αγαθά που κατέχουμε. Ορίζουμε το ποιοί είμαστε μέσα από αυτά και νομίζουμε πως αν χαθούν αυτά θα χαθούμε και εμείς. Τι γίνεται όμως όταν όλα αυτά καταστραφούν; Σκοπός μου είναι να δείξω την πορεία της συνείδησης από την άρνηση της αποδοχής του γεγονότος, μέχρι την συμφιλίωση με τη φωτιά. Η καταστροφή είναι κάτι παραπάνω από μια αλλαγή, είναι μια αναγέννηση. Θέλησα να μεταφέρω αυτή την προσωπική μου εμπειρία από το κλειστό – ιδιωτικό – οικιακό περιβάλλον, στον ανοιχτό – δημόσιο χώρο. Το κενό οικόπεδο Η τοποθεσία της παρέμβασης είναι ένα περιφραγμένο με συρματόπλεγμα, κενό οικόπεδο σε περιοχή κατοικίας απέναντι από την πλατεία Γεωργίου, στο κέντρο της Πάτρας. Η περιοχή έχει πληγεί δύο φορές από πυρκαγιά μέσα σε ένα χρόνο. Διάλεξα τη συγκεκριμένη περιοχή, όχι για να αναβιώσω την εμπειρία της φωτιάς, αλλά για να μετονομάσω, μέσω της δικής μου δράσης, την καταστροφική, ξαφνική και οριστική αλλαγή σε ευκαιρία ανανέωσης, επαναπροσδιορισμού του εαυτού και του χώρου. Εναλλαγές νοήματος Όταν η ανθρώπινη δραστηριότητα και τα υλικά ίχνη της εκλείψουν από τον χώρο, αυτός χάνει το χαρακτήρα του, μπορεί πλέον να χρησιμοποιηθεί από οποιονδήποτε για οτιδήποτε. Είναι απρόσωπος. Ένα τέτοιο αποτύπωμα είναι το κενό οικόπεδο στα σκαλάκια της οδού Πατρέως. Ένα τέτοιο αποτύπωμα είναι το καμμένο διαμέρισμα στα Ψηλά Αλώνια. Αυτά τα αποτυπώματα χωρίς νόημα μπορούν να εναλλάσσονται μεταξύ τους, φιλοξενώντας κάθε φορά την ταυτότητα (νόημα) που τους προσδίδουμε. Περφόρμανς Η δράση είχε διάρκεια μιας ώρας. Κινήθηκα μέσα στο οικόπεδο, παράλληλα με τις κινήσεις του εαυτού μου, όπως τις κατέγραψα με βίντεο μέσα στον πραγματικό χώρο της πυρκαγιάς και τις πρόβαλα στο χώρο. Θεώρησα την περφόρμανς αναγκαία, γιατί είναι πιο επικοινωνιακή και πιο έντονη. Το συρματόπλεγμα που περιέκλειε το αποτύπωμα του χώρου και διαχώριζε σαφώς τους θεατές από τον χώρο αναπαράστασης έδινε πολύ πιο έντονα το αίσθημα εγκλωβισμού που ήθελα να δημιουργήσω.

Saturday, 14 May 2005, 8:00 am I’m asleep in my bed, suddenly I awaken to shouting. My house has been engulfed in flames. I leave, without taking anything with me, in order to call for help. I go back to the house after the fire has been put out and has burned all my stuff. We bind ourselves to our material belongings. We define who we are through them and we think that if they are lost then we too are lost. But what happens when all these things are destroyed? My purpose is to show the stages our consciousness goes through, from denial to reconciliation with the fire. Destruction is something more than a change; it is a rebirth. I tried to transfer this personal experience of mine from its closed – private – household environment, out into open – public space. The empty lot The location of the intervention is an empty lot, surrounded by a chain link fence, in a residential area across from Georgiou Square in downtown Patras. There have been two fires in the area in the period of one year. I chose this particular area not in order to relive the experience of the fire, but in order to rename, through my own action, the destructive, sudden and permanent change into an opportunity for renewal, for the redefining of the self and the place. Alternations of meaning When human activity and its material traces cease to exist in space, then this space loses its character and can be used by anyone for anything. It is faceless. One such imprint is the empty lot at the steps of Patreos Street. One such imprint is the burned apartment in Psila Alonia. These meaningless imprints can alternate among themselves, each time accomodating the identity (meaning) that we attribute to them. Performance The action lasted one hour. I moved inside the lot, in parallel to my own movements as I had filmed them on video inside the actual space of the fire and projected them in the space. I considered the performance necessary because it is more communicative and more intense. The chain link fence that enclosed the imprint of the space and clearly separated the viewers from the area of representation evoked much more vividly the sense of being restrained that I wanted to create.